Το γλυκό της Μόνικας

 

Αυτή η συνταγή είναι πολύ ξεχωριστή. Για μένα ξεχωριστή γιατί κατά τα άλλα πρόκειται για το χαλβά της Ρήνας, ένα παραδοσιακό σιροπιαστό γλυκό που έφτιαχναν στα νησιά μας κυρίως και σε περιόδους γιορτών και Χριστουγέννων. Και δεν είναι άλλο από το γνωστό μας ραβανί εμπλουτισμένο με αμύγδαλα. Αυτό όμως που το κάνει πραγματικά ξεχωριστό για μένα είναι ο τρόπος που έφτασε στα χέρια μου η συνταγή του.

Πάνε δυόμιση χρόνια τώρα που οι παλιοί συμμαθητές του λυκείου από τη Σύρο αποκτήσαμε στο facebook μια ομάδα μέσω της οποίας επικοινωνούμε και οργανώνουμε συναντήσεις για να λέμε τα καινούρια και να θυμόμαστε τα παλιά μας. Αρχηγοί της όμορφης αυτής πρωτοβουλίας ήταν η Μόνικα κι ο Γρηγόρης. Ο υπέροχος Γρηγόρης που θυμάται τα πάντα κι η γλυκιά, χαμογελαστή Μόνικα με τη χρυσή καρδιά. Η αισιόδοξη Μόνικα, που σε κοιτούσε στα μάτια όταν σου μιλούσε, είχε πάντα ένα καλό λόγο να σου πει και κάτι από τον εαυτό της να σου προσφέρει. Στην πρώτη συνάντηση των συμμαθητών στην οποία ήμουν κι εγώ παρούσα -πριν δυο χρόνια δηλαδή- γιατί την πρώτη την έχασα, είχε ζωγραφίσει για όλους μας σε χαρτί με πενάκι και τέμπερα κάτι όμορφες μικρούτσικες θαλασσογραφίες και μας τις χάρισε. Μια θάλασσα για τον καθένα μας.

Στην περσινή συνάντηση η Μόνικα έφτασε στο ραντεβού μας με μια σακούλα στο χέρι, μέσα στην οποία είχε τυλιγμένο ένα ξεχωριστό δώρο για μένα. Είπε πως το βρήκε στη βιβλιοθήκη της και πίστευε πως εγώ ήμουν η πιο κατάλληλη να το έχει. Πέταξα από χαρά μόλις το άνοιξα γιατί ήταν ένας παλιός Τσελεμεντές του 1923. Υπήρχε μεταξύ άλλων θησαυρών στη βιβλιοθήκη του αρχοντικού της, γιατί η Μόνικα δεν ζούσε σε αυτό που λέμε σπίτι μα σε ένα υπέροχο νεοκλασσικό του 19^ου αιώνα στο οποίο μεγάλωσε η ίδια, οι γονείς και οι παππούδες της. Πέρυσι πήρε την απόφαση και το πούλησε για να πάει να ζήσει πιο κοντά στη φύση. Δεν είχα ιδέα, αλλά η Μόνικα είχε αποφασίσει μερικά χρόνια πριν να αλλάξει τα πάντα στη ζωή της. Δουλειά, σπίτι, συνήθειες. Και το έκανε. Το μόνο που δεν μπορούσε να αλλάξει ήταν το τέλος που της επιφύλασσε ο καρκίνος τον οποίο πάλευε μόνη της τα τελευταία χρόνια, με θάρρος, αξιοπρέπεια, πείσμα και πίστη. Δυο βδομάδες πριν πήγα στη Σύρο για μερικές μέρες κι εκεί που ήμουν έτοιμη να στείλω μήνυμα στην ομάδα για να βρεθούμε, με πρόλαβε ένα άλλο μήνυμα που έλεγε πως η Μόνικα δεν τα κατάφερε τελικά. Ποια Μόνικα, τι δεν κατάφερε, και τι σημαίνει το τελικά;  Δεν καταλάβαινα τίποτα. Έπεσα από τα σύννεφα όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί. Δεν είχα ιδέα… Με έναν άλλο τρόπο, η Μόνικα κατάφερε να οργανώσει μια μικρή συνάντηση συμμαθητών, όχι σε μια ταβέρνα όπως κάναμε παλιά, αλλά στο μέρος εκείνο που πηγαίνουμε να πούμε το τελευταίο αντίο στους ανθρώπους που αγαπήσαμε.

Μερικές μέρες μετά, με τη διάθεση στο πάτωμα, με μια παράξενη πίκρα στο στόμα, μόνη στο σπίτι κι αγναντεύοντας από τον καναπέ το υπερπέραν, πιάνω το βιβλίο που μου χάρισε η Μόνικα κι αρχίζω να το ξεφυλλίζω. Ξαφνικά πέφτω σε ένα χειρόγραφο σημείωμα. Κοιτάζω καλύτερα και είναι μια συνταγή γραμμένη πριν από 80-90 χρόνια με ωραία καλλιγραφικά γράμματα από κάποια κυρία που την είχε αφήσει μέσα στο βιβλίο για να μην τη χάσει προφανώς. Χαλβάς της Ρίνας έγραφε η επικεφαλίδα! Αν κρίνω από τη δοσολογία των υλικών που ήταν σε οκάδες και από την τεράστια δόση η συνταγή προοριζόταν να καλύψει τις ανάγκες μιας ακόμη γιορτής στο αρχοντικό των Δενδρινών.

Σηκώθηκα τρέχοντας από τον καναπέ και πήγα στην κουζίνα. Άνοιξα ντουλάπια και ψυγείο, αναζήτησα τα υλικά κι υπήρχαν όλα στο σπίτι. Μετέτρεψα τις οκάδες και τα δράμια σε γραμμάρια, έκοψα τη δοσολογία των υλικών στη μέση κι έφτιαξα τη συνταγή που μου είχε δώσει η Μόνικα πέρυσι τον Αύγουστο εν γνώσει ή εν αγνοία της. Η συνταγή ήταν τέλεια και πέτυχε 100%. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν δοκίμασα το γλυκό πριν κρυώσει καλά καλά κι ένιωσα μια παράξενη γλύκα να με πλημμυρίζει ως την ψυχή. Χαμογέλασα ευχαριστημένη κι είμαι σίγουρη πως κι η Μόνικα το ίδιο έκανε από ‘κει που βρίσκεται. Γιατί αυτό το κορίτσι μόνο γλύκα ήθελε να χαρίζει. Έτσι θα σε θυμάμαι κι εγώ Μόνικα. Ντυμένη στα κόκκινα να μας κερνάς χαμόγελα κι αισιοδοξία…

Υλικά για το μεγάλο ταψί του φούρνου

• ½ οκά /640γρ. σιμιγδάλι (μισό χοντρό – μισό ψιλό)
• 100 δράμια /320γρ. αμύγδαλο
• 150 δράμια/ 480γρ. ζάχαρη
• 150 δράμια /480γρ.βούτυρο μαλακωμένο εκτός ψυγείου
• 8 αβγά χωρισμένα σε κρόκους κι ασπράδια
• 1 φακελάκι μπέικιν πάουντερ
• Ξύσμα λεμονιού

Για το σιρόπι

• 250 δράμια / 800γρ. ζάχαρη
• 3 ½ ποτήρια νερό
• Λίγο κονιάκ

Εκτέλεση

1. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 175^οC και βουτυρώνουμε το μεγάλο ταψί του φούρνου. Τρίβουμε τα αμύγδαλα στο multi.
2. Χτυπάμε τα ασπράδια των αβγών με λίγη από τη ζάχαρη σε σφιχτή μαρέγκα και την αφήνουμε στην άκρη. Εγώ χρησιμοποίησα μίξερ.
3. Χτυπάμε επίσης στο μίξερ το βούτυρο με την υπόλοιπη ζάχαρη μέχρι το μίγμα να φουσκώσει και να αφρατέψει το μίγμα. Προσθέτουμε σταδιακά τους κρόκους και το ξύσμα του λεμονιού. Εγώ έβαλα και μια βανιλίνη. Όταν ενσωματωθούν πλήρως σταματάμε το μίξερ.
4. Ανακατεύουμε το σιμιγδάλι με το τριμμένο αμύγδαλο και το μπέικιν πάουντερ. Ρίχνουμε το μίγμα βροχηδόν στο μίγμα του βουτύρου ανακατεύοντας με μια σπάτουλα.
5. Όταν ομογενοποιηθεί το μίγμα προσθέτουμε και την μαρέγκα σε τρεις δόσεις, ανακατεύοντας απαλά με κυκλικές κινήσεις μιας σπάτουλας μέχρι να πάρουμε ένα ομοιογενές μίγμα.
6. Το στρώνουμε σε βουτυρωμένο ταψί και ψήνουμε στον προθερμασμένο φούρνο για 40 λεπτά περίπου μέχρι να ροδοκοκκινίσει το μίγμα.
7. Στο μεταξύ βράζουμε σε ένα κατσαρολάκι για 5 λεπτά τη ζάχαρη με το νερό κι ετοιμάζουμε το σιρόπι. Τραβάμε από τη φωτιά και μετά από λίγο προσθέτουμε το κονιάκ.
8. Όταν βγάλουμε το γλυκό από το φούρνο το χαράζουμε σε κομμάτια και το σιροπιάζουμε, ρίχνοντας το σιρόπι λίγο λίγο με μια κουτάλα της σούπας.
9. Αφήνουμε το γλυκό να απορροφήσει πλήρως το σιρόπι και να κρυώσει εντελώς πριν κόψουμε κομμάτια και σερβίρουμε.