Ανηφορίζοντας το δρόμο προς τις Μηλιές στο Πήλιο βρίσκεται ο ελαιώνας βιολογικής καλλιέργειας του Κώστα Αγριγιάννη. Κι ένα μικρό ροζ σπίτι που ο Κώστας κι η Ελένη Ψυχούλη περνούν μεγάλο διάστημα του χρόνου και το λένε «καλύβι». Είναι η τρίτη φορά που με κάλεσαν στο καλύβι τους. Όταν η πρόσκληση έρχεται από φίλους πραγματικούς, το καλύβι φαντάζει παλάτι κι η φιλοξενία 5 αστέρων.
Ο Κώστας Αγριγιάννης πρώτα από όλα είναι φίλος. Και παρόλο που τον γνωρίζω μόλις 4 χρόνια, νιώθω πως τον ξέρω από πάντα. Σε δεύτερο επίπεδο είναι παραγωγός βιολογικής ελιάς και ελαιολάδου. Το ελαιόλαδό Pelion olive farms που παράγει έχει βραβευτεί πολλές φορές με χρυσά μετάλλια σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η παραγωγή του είναι μικρή και με το που βγαίνει, φεύγει σχεδόν ολόκληρη για την Αυστρία. Μόλις και μετά βίας καταφέρνουμε να αποκτήσουμε κάθε χρόνο λίγο από το πολύτιμο ίαμα. Ό,τι κι αν έχεις δοκιμάσει, ότι κι αν έχω δοκιμάσει δεν συγκρίνεται με το ελαιόλαδο του Κώστα. Το λέω με κάθε ειλικρίνεια και το χέρι στην καρδιά.
Συνήθως άλλες είναι οι ποικιλίες ελιάς που παίρνουν τα εύσημα για καλό ελαιόλαδο, ωστόσο Κώστας καλλιεργεί την ελιά Αμφίσσης, μια κατεξοχήν επιτραπέζια ελιά. Κι όμως το λάδι που βγάζει είναι ασύγκριτο. Βεβαίως την ελιά τη μαζεύει πράσινη. Φέτος τη μάζεψε νωρίς νωρίς τον Οκτώβρη και την πήγε στο λιοτρίβι. Γι’ αυτό το λάδι του έχει τόσο ανοιχτό πράσινο, σχεδόν φλούο χρώμα. Να ’ταν κι άλλη η πράσινη ελιά και το αγουρέλαιό του που ταξίδεψε κι αυτό νωρίς ως την παγωμένη Αυστρία. Όσες ελιές άφησε στα δέντρα μαυρίσανε, γλυκάνανε και γίνανε ζουμερές και σαρκώδεις. Πολύ μπαμπάτσικες σου λέω! Με αυτές γέμισα μέσα Νοέμβρη μια ολόκληρη σακούλα και τις έφτιαξα μόλις γύρισα στην Αθήνα.
Τα κτήματα με τις ελιές βρίσκονται στο Πήλιο κοντά στις Μηλιές. Εκεί με φιλοξένησαν μαζί με την Ελένη Ψυχούλη τη σύντροφό του. Μέσα σε ένα ελαιώνα βρίσκεται και το μικρό, υπέροχο σπίτι τους που το χρώμα, η αγάπη και το γούστο κυριαρχούν παντού. Αυτά έβαψαν σε έντονο ροζ χρώμα τους τσιμεντόλιθους της πρώην αποθήκης που έχει μετατραπεί πλέον σε ατελιέ. EΛ-ΚΩ το λένε το εργαστήρι τους, από το Ελένη και Κώστας. Όταν βέβαια χρειάζεται να φιλοξενήσουν κανένα φίλο γίνεται και ξενώνας. 
Τα άξια χέρια του Κώστα έφτιαξαν από ξύλο ελιάς υπέροχα έπιπλα πριν τα βάψει σε τολμηρό πράσινο, λευκό και χρυσό. Ο χώρος ζεστάθηκε και γέμισε με ολόμαλλα κιλίμια στο πάτωμα και βελούδινες μπάντες με τίγρεις στους τοίχους, με πολυέλαιους, λουλούδια, κρυστάλλινα ποτήρια και καράφες. Με μια παλιά στόφα που έγινε καινούρια όταν βάφτηκε ασημιά.
Κι ύστερα ήρθε η Ελένη και έντυσε το δωμάτιο με τα idi prikos της: με πολύχρωμα, πουά και λουλουδάτα υφάσματα, με δαντέλες, τρέσες και φρου φρου στα μαξιλάρια, τα ριχτάρια, τα τραπεζομάντηλα. 
Το κεντρικό τραπέζι έχει οβάλ σχήμα και είναι γεμάτο με υφάσματα, κλωστές, τρέσες και καρφίτσες που προσεχώς θα γίνουν καινούρια μαξιλάρια, ποδιές και πιάστρες κουζίνας. Με χιλιόμετρα σταυροβελονιάς που έχουν κάνει για πλάκα το γύρο του κόσμου, η Ελένη έχει κεντήσει ένα ολόκληρο σύμπαν. 
Με λουλούδια, ρετρό κυρίες και παλικάρια σαν τα κρύα τα νερά, ερωτευμένα ζευγάρια, πουλάκια, παγώνια, μαίανδρους, μπάμπουσκες, της Παναγιάς τα μάτια, στην κυριολεξία! Τα κεντημένα της μοτίφ κοσμούν τσάντες και νεσεσέρ. 
Πόσο χρώμα, πόση ενέργεια, πόσες ώρες δουλειάς, πόσα ξενύχτια έχουν ραμμένα πάνω τους αυτά τα πράγματα; Όλα από τα χέρια της! Που βρίσκει το κουράγιο δεν ξέρω, ξέρω μόνο πως από τα χέρια της βγαίνουν αριστουργήματα.
Ο Κώστας εκτός από εξαιρετικό ελαιόλαδο, μικροέπιπλα και ειδικές κατασκευές, φτιάχνει και υπέροχες επιφάνειες κοπής και σερβιρίσματος από ξύλο ελιάς. Ό,τι ακουμπήσεις πάνω τους παίρνει πραγματικά μεγάλη αξία!
Φτιάχνει επίσης κοσμήματα από ξύλο ελιάς. Υπέροχα δαχτυλίδια και μενταγιόν. Είναι σίγουρο πως έχετε δει πολλά από τα δαχτυλίδια του φορεμένα από την Ελένη. Έχω κι εγώ ένα κόκκινο. Η εμμονή του είναι τα μάτια. Δεν ξέρω αν φορώντας τα αποφεύγεις το κακό μάτι, το σίγουρο είναι πως δεν περνούν απαρατήρητα. 
Υπερμεγέθη, βαμμένα με έντονα χρώματα και γυαλιστερά, βγάζουν στην κυριολεξία μάτι. Βέβαια ο Κώστας έχει και μια πιο ήσυχη σειρά, μόνο με ξύλο ελιάς για αντρικά χέρια ή για κορίτσια που προτιμούν τα γήινα χρώματα.
Ο Κώστας εκτός όλων όσων ανέφερα ήδη είναι κι εξαιρετικός φωτογράφος, εκείνος βρίσκεται πίσω από την κάμερα όλων των post που ανεβάζει η Ελένη στο pirouni της (www.pirouni.gr). Επίσης είναι και σπουδαίος ψήστης. Στο τζάκι του που δεν σβήνει ποτέ όσο βρίσκεται ο Κώστας στο καλύβι, ψήνει από ψωμί και λουκάνικα μέχρι λάχανο, κρεμμύδια κι ό,τι λαχανικό φανταστείς. Έτσι για μεζέ, για να πάει κάτω το τσίπουρο του Κώστα. Ναι, φτιάχνει και τσίπουρο κάθε Νοέμβρη. Όσο για τη μαγειρική της Ελένης, αυτή δεν χρειάζεται συστάσεις, αλλά άλλο να ξέρεις κι άλλο να τρως κοκορόσουπα από τα χέρια της και να ζεσταίνεται ολόκληρη η υπαρξή σου.
Αυτό είναι για μένα η φιλοξενία. Μια ανοιχτή αγκαλιά που σε καλοδέχεται, σε κοιμίζει στα ζεστά, σου φτιάχνει καφέ και τσάι το πρωί, δεν αφήνει τη φωτιά να σβήσει στο τζάκι, σε πάει αδιαμαρτύρητα να κάνεις το μπάνιο σου στη θάλασσα μες στον ψόφο γιατί είσαι και τρελή αλλά δεν τους πειράζει, για πεζοπορία στο βουνό, για τσίπουρα στο Φιλαράκι. Σε κακομάθει τόσο δα λιγουλάκι γιατί το χρειάζεσαι και χορταίνει όχι το στομάχι, μα την ψυχή σου. Να, κάτι τέτοιες στιγμές είναι που το ευχαριστώ δεν φτάνει.
Για τις δημιουργίες της Ελένης Ψυχούλη και του Κώστα Αγριγιάννη επικοινωνήστε με τη σελίδες τους στο facebook https://www.facebook.com/kostas.agrigiannis.9 + https://www.facebook.com/eleni.psihouli
