Ρυζόγαλα έχω φτιάξει πολλά κι έχω δοκιμάσει άλλα τόσα. Άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι, άλλα με άφησαν αδιάφορη, άλλα με απογοήτευσαν στον υπερθετικό βαθμό. Κυρίως αυτά που μου σέρβιραν σαν επιδόρπιο κάποιου μεγάλου σεφ. Λοιπόν, σαν το ρυζόγαλο της Λένας Σφυρόερα δεν έχει!
Η γιαγιά μου η Μαρίτσα ήταν από τη Σμύρνη και μαγείρευε το θεϊκότερο ιμάμ μπαϊλντί -για μένα- κι άλλα υπέροχα. Από γλυκό όμως, τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα αφού κάθε Πάσχα μόνο ζύμωνε τα τσουρέκια της σε μια τεράστια πήλινη λεκάνη που έχω καβατζώσει. Κι όταν της ξέμενε γάλα στο ψυγείο, για να μην ξινίσει μας το έκανε ρυζόγαλο. Ένα πολύ ωραίο ρυζόγαλο, όχι στούμπο να το κόβεις με μαχαίρι, που το τρώγαμε με μπόλικη κανέλα. Εν ολίγοις το ρυζόγαλο για εκείνη δεν ήταν γλυκό, αλλά λύση ανάγκης. Τα γλυκά ήταν δουλειά της μαμάς μου.
Γενικότερα, το ρυζόγαλο είναι μια κρεμούλα που αγαπώ πολύ γιατί ενώ είναι πολλή ταπεινή στη βάση της, είναι κι ένα λευκό χαρτί που μπορείς να γράψεις πάνω του χίλιες ομορφιές. Αυτός είναι κι λόγος που το έχω παιδέψει αρκετά. Όποιος αγαπά παιδεύει δεν λένε; Τι με γάλα καρύδας και σιρόπι φράουλας σπιτικό το έχω φτιάξει, τι με άρωμα από ανθό κανέλας και κανέλα, τι με σοκολάτα και καφέ, με στέβια και κρόκο Κοζάνης, με άρωμα περγαμόντο, με τζίντζερ στο φούρνο, με κατσικίσιο γάλα, φέτα και λεμόνι . Σαν της Λένας κανένα!
Ποια Λένας θα μου πείτε. Το Lena’s Bio το θυμόσαστε στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα; Με τις θεσπέσιες πίτες, τους υπέροχους καφέδες και τα βιολογικά; Για την ίδια Λένα λέω. Που τη συνάντησα πρόσφατα να μαγειρεύει στο καινούριο εστιατόριο Κιουζίν στην οδό Λυκαβηττού στο Κολωνάκι κι ενθουσιάστηκα γιατί έφαγα εξαιρετικά από τα χέρια της. Να πάτε να δοκιμάσετε κι εσείς γιατί είναι από τα εστιατόρια που αξίζουν πραγματικά. Αλλού θα εστιάσω όμως. Στο επιδόρπιο εκείνης της βραδιάς, μια μους ρυζόγαλου με λευκή σοκολάτα και φράουλες. Όχι, δεν μιλάμε για ένα ρυζόγαλο που θα δοκίμαζες και σε ένα καλό παραδοσιακό ή σύγχρονο γαλακτοπωλείο. Δεν θα σου θυμίσει τα παιδικά σου χρόνια και το γαλακτοπωλείο του χωριού σου ή της γιαγιάς σου. Μιλάμε για ένα επιδόρπιο. Ένα πειραγμένο ρυζόγαλο που ξεφεύγει από τη βασική συνταγή, αλλά κρατάει και ζεστή τη σχέση του μαζί της.
Πιο αναλυτικά τώρα… Η πρώτη εντύπωση θα σε μπερδέψει. Είναι λογικό αφού σερβίρεται μέσα σε ποτήρι του κρασιού κι όχι σε μπολ ή κεσεδάκι. Από πάνω δεν είναι πασπαλισμένο με κανέλα, αλλά σκεπασμένο με σάλτσα από φράουλες αρωματισμένες με μπράντι. Όσο για την υφή του, δεν είναι ούτε υδαρής, ούτε σφιχτή. Πλούσια και κρεμώδης είναι. Βελούδινη! Εκτός από το γάλα είναι η κρέμα γάλακτος και η λευκή σοκολάτα που την εμπλουτίζουν. Με τους κόκκους του ρυζιού να σου γαργαλούν τη γλώσσα χωρίς να τους νιώθεις σαν διαδήλωση στο στόμα σου. Για γλυκό μιλάμε παιδιά, όχι για ριζότο με ζάχαρη και γάλα όπως μπερδεύονται κάποιοι. Το άρωμα τώρα. Κάτω από την σθεναρή επέλαση της φράουλας ένα μίγμα μπαχαρικών αρωματίζει ανεπαίσθητα την κρέμα. Ούτε η κανέλα, ούτε ο αστεροειδής, ούτε το γαρίφαλο παίρνουν κεφάλι. Όλα βρίσκονται σε μια χρυσή ισορροπία. Και από γεύση; Ούτε γλυκό, ούτε άγλυκο. Ισορροπημένο και στη γλύκα του. Δεν σε λιγώνει, δεν το μπουχτίζεις. Την κάθε κουταλιά την αισθάνεσαι σαν χάδι, σαν ένα μπουκέτο με λουλούδια στο στόμα. Αν ήταν εποχή του χρόνου θα ήταν η Άνοιξη. Ναι αυτό το γλυκό είναι σαν να γεύεσαι την Άνοιξη με το κουτάλι. Αυτό!
Κλείνοντας να σας πω πως συνταγή δεν έχω. Δεν σας έχω συνηθίσει να σας αφήνω χωρίς τη συνταγή στο τέλος, αλλά δεν την έχω. Δεν της ζήτησα καν τη συνταγή του γλυκού γιατί δεν είναι αυτή που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, αλλά η εμπειρία του. Ένα γλυκό που θα χαρακτήριζα σαν τον τέλειο επιδόρπιο. Απλό στη σύλληψη, χωρίς ψηλά καπέλα, φτιαγμένο με μέτρο κι αγάπη, που κλείνει τέλεια ένα όμορφο δείπνο και σε καληνυχτίζει με ένα γλυκό μοσχοβολιστό φιλί στο στόμα και σου λέει “να ξανάρθεις, εδώ θα είμαι”. Αυτό είναι ή αυτό πρέπει να είναι το επιδόρπιο.
Ευχαριστώ Λένα!
