Γνωστός για την ιδιαίτερη σχέση του με τη σοκολάτα, ο χαμηλών τόνων Δημήτρης Χρονόπουλος παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει καταφέρει όσα πολλοί συνάδελφοί του ζαχαροπλάστες δεν έχουν καν ονειρευτεί.
Το 2006 βραβεύτηκε από την Ελευθεροτυπία ως ο καλύτερος Ζαχαροπλάστης στην Ελλάδα. Ανήσυχο πνεύμα, αλλά και σεμνός, εργατικός και επίμονος όπως όλοι οι δρομείς των μεγάλων αποστάσεων, ο Δημήτρης Χρονόπουλος είναι ο άνθρωπος που η εντατική προσπάθεια δεν τον κουράζει, μόνο τον κάνει καλύτερο, δυνατότερο και πιο σίγουρο ότι ο «γλυκός» δρόμος που έχει πάρει από την εφηβική του σχεδόν ηλικία είναι ο ιδανικός για εκείνον. Όχι, δεν έχει ονειρευτεί τον εαυτό του με κάποια άλλη ιδιότητα, έχει όμως πολλά όνειρα και σχέδια για το μέλλον.
Αυτή τη στιγμή είναι σύμβουλος ζαχαροπλαστικής (consultant pastry chef) στο Δειπνοσοφιστήριο, μια εταιρεία παροχής υπηρεσιών catering. Αυτό παράλληλα με τα καθήκοντά του ως τεχνικός σύμβουλος της Valrhona στην Ελλάδα, της σοκολάτας που ποιοτικώς θεωρείται κορυφαία, σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα εστιατόρια που έχουν βραβευτεί με αστέρι Michelin στη χώρα μας μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και ο Δημήτρης έχει συνεργαστεί ήδη με τρία από αυτά ως Pastry Chef και consultant Pastry Chef, το Βαρούλκο, τη Σπονδή και το Vardis.
Αν πάρω τα πράγματα από την αρχή, στέκομαι στο εξής παράδοξο: στο πατρικό σπίτι του Δημήτρη τα γλυκά δεν έπαιζαν και πολύ σημαντικό ρόλο. Παρόλα αυτά ο πατέρας του ήταν εκείνος που τον παρότρυνε να ασχοληθεί με τη ζαχαροπλαστική. Το αγαπημένο γλυκό των παιδικών του χρόνων ήταν το σου. Αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα που το αγαπημένο του είναι το Saint Honoré, μια τούρτα δηλαδή με καραμελωμένα σου και αφράτη κρέμα πάνω σε μια βάση σφολιάτας. Απλά πράγματα δηλαδή, αλλά σταθερά στο χρόνο! Όσο για το αγαπημένο του ελληνικό γλυκό, αυτό δεν είναι άλλο από το γαλακτομπούρεκο. Ορκίζεται μάλιστα πως το καλύτερο το έχει φάει στο Ηράκλειο της Κρήτης στο ζαχαροπλαστείο Gloria.
Άραγε το γλυκό επηρεάζεται από τη μόδα της εκάστοτε εποχής; Μου εξηγεί πως το γλυκό όπως και το φαγητό και τα πάντα περνάει από φάσεις και έχει φυσικά τις μόδες του. Κάποτε μου εξηγεί ο Δημήτρης η μόδα στα γλυκά ήταν τα έντονα χρώματα και οι ζαχαροπλάστες δούλευαν πολύ την αμυγδαλόπαστα. Η προηγούμενη δεκαετία ήθελε τα γλυκά με γήινα και ουδέτερα χρώματα, όμως τα δύο τελευταία χρόνια, επέστρεψε πανηγυρικά το χρώμα, ιδιαίτερα στη διακόσμηση των γλυκών. Στη Γαλλία πάντως όπου η ζαχαροπλαστική είναι έτη φωτός μπροστά, γνωστοί οίκοι μόδας συνεργάζονται με μεγάλους ζαχαροπλάστες και γίνονται ειδικά defile που πρωταγωνιστούν τα γλυκά. Εύχεται κάτι αντίστοιχο να ξεκινούσε και στην Ελλάδα γιατί η εκτίμησή του είναι πως υπάρχουν ήδη αρκετοί καταξιωμένοι ζαχαροπλάστες που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο.
Για να δημιουργήσει ο ίδιος ένα καινούριο γλυκό εμπνέεται από πράγματα απλά. Από την καθημερινότητα, από τα σχήματα, από τα χρώματα, τις γεύσεις και τους συνδυασμούς τους. Με εξαίρεση τη σοκολάτα που δουλεύει καθημερινά μαζί της, δεν έχει ή τουλάχιστον προσπαθεί να μην έχει αδυναμία σε κάποιο υλικό και δεν θέλει να υποτιμά κανένα για να τα χρησιμοποιεί όλα ισάξια στις συνταγές του. Άλλωστε πραγματική πρόκληση γι’ αυτόν, είναι να πειραματίζεται με κόντρα υλικά όπως για παράδειγμα το ξύδι και το τυρί, που δεν είναι δα και τα… αστέρια της ζαχαροπλαστικής.
Στο μέλλον δεν αποκλείεται να τον δούμε σε δικό του χώρο, όταν θα νιώθει έτοιμος για τέτοιο βήμα. Προς το παρόν το γραφείο του είναι το κινητό του τηλέφωνο και σχεδόν καθημερινά αλλάζει εργασιακό περιβάλλον καθώς η ιδιότητά του ως τεχνικός σύμβουλος της τον θέλει να μεταδίδει τις γνώσεις του σε επαγγελματίες, πότε στο ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής και πότε στο άλλο, κάτι που τον γεμίζει με εμπειρίες και γνώση. Αυτό πάντως που με εντυπωσιάζει περισσότερο στο Δημήτρη είναι η πολύ καλή μνήμη του, το γεγονός πως δεν ξεχνά τους δασκάλους και τους επαγγελματίες που τον πίστεψαν και τον στήριξαν σε κάθε βήμα της καριέρας του, αναφέροντάς τους και τιμώντας τους σε κάθε ευκαιρία.
